Od Jessicy do Arthur'a

- Ja? - spytałam z sarkazmem.

- Nie wierzba w rogu - zażartował

- Bardzo śmieszne - warknęłam

- To jak? Zdradzisz mi swoją tajemnicę? - spytał

- On nie spadł, został zepchnięty - rzuciłam bez wyrazu, choć tak naprawdę skręcało mnie ze śmiechu. Podniósł brwi i westchnął głęboko.

- Chodziło mi o twoje imię. W to kogo mordujesz nie wnikam.

- Bardzo zabawne - powiedziałam biorąc od niego piłkę i zaczynając kozłować.

- To jak? - spytał odbierając mi piłkę. Próbowałam mu ją odebrać, ale mi jej nie dał. Zamiast to zaczął kozłować.

- A oddasz piłkę? - spytałam.

- Może - rzucił.

- Jessica - odrzekłam - teraz piłka!

- Powiedziałem może - odparł wzruszając ramionami. Zaczęłam próbować mu ją odebrać, ale nie dawał za wygraną.

- To może nauczysz mnie wreszcie grać, co palancie!? - wyzywanie sygnalizowało moją bezbronność, ale miałam nadzieję, że tego nie zauważy.

Arthur?